Më lër të dëgjoj zhurmën e qytetit!
Jam i mendimit se jeta vazhdon.
Çfarë po kërkon, pse po mundohesh?
Uji do ta gjejë rrjedhën e vet.
Merr një cigare, nuk të helmon
Më shumë se ç’po e helmom vetë veten.
Shiko sa e hidhur është
Prapë e pi
E jeta e hidhur? Pse nuk e do?
Kush mundi të jetë i lumtur përgjithmonë,
Që të përpiqem unë të jem i pari?
Po i fliskam vetes!
Ç’gomarllëk!
Kushedi sa do më shante im atë.
Sikur të më shante!
Pse s’më shan?
Më mirë rrufe se shurdhëri
Qetësia të bën të dëgjosh zhurmën tënde.
Merr një cigare, prapë e hidbur është
Por u mësove, s’e le, s’e braktise
Më mirë një rrufe
Ose një stuhi rrufesh
Ose kufjet në vesh e mbyllu në banjo
Para pasqyrës kërce si të vjen
Me veten tënde që e shtyn në kanale
Me forcën e rrjedhës së pandalshme…
Metaforë i bie të jetë kjo?
Cigarja, metaforë për jetën
Muti, metaforë për veten
Hahahahaha!
As nuk kam pirë!
S’është gjë e mirë.
Se bëra gabime, e kush nuk bën?
Tradhëtova veten time, pikësëpari.
S’më duhet falja e njerëzve
As mirkuptimi
Le të falin vetet e tyre.
Si ndjehen ata para pasqyrës?
Puritanë, edhe kur janë vetëm?
Po kur masturbohen, si ndjehen?
Po kur hanë më shumë nga ç’kanë nevojë?
Po kur u bërtasin fëmijëve të tyre,
Pa u përpjekur më parë të japin shembuj?
Para pasqyrës, aty dil njëherë,
Të shohim sa i pamëkat je!
Shihe vetë, pastaj prapë mbaj qëndrim.
Po sikur të ishe në vendin tim?
Po sikur të të rrisnin më burg,
Ku e vetmja gjë e lejuar është fjala e atit?
Pa të drejtë të mendosh
Pa guxim të veprosh
E pastaj të t’akuzojnë që s’je i zoti
Të të përbuzin që je i dobët
S’të mungon gjë
Pate gjithë të mirat
Pate të hash
Të flesh
Të jesh ngrohtë pranë zjarrit
Por vetëm pranë zjarrit!
Kur ke ëndërr të bëhesh pilot
Dhe je i aftë të shkelësh kufinjtë,
Të ndjekësh horizontet
Të sfidosh pafundësinë e qiellit e të mendjes
Të thonë që je i marrë!
Çfarë do të bëhesh kur të rritesh?
Çfarë dreqin të bëhem!
Mut do të bëhem!
Në testinet e krimbave të tokës
Apo të krimbave të moralshëm të mbitokës!
Po sikur mos të të lënë të rritesh?
. * . * . * .
Duhet të ecësh me këmbë në tokë
Të thonë
Mos fluturo
Por dua të bëhem pilot!
Si më mëson t’i mbaj këmbët në tokë?
Dhe si guxon?
Si guxon të më pyesësh
Pse s’u bëra ai që desha të bëhem?
. * . * . * .
Lidhe
Mbaje
Drejtoje
Zgjati litarin, por kujdes mos e zgjat shumë
Mos i jep liri
Mos i jep besim
Mos e lër të veprojë
Mos e lër të vendosë
Nuk di!
S’je i aftë!
Je i vogël!
S’ke fuqi!
Tani dil në jetë, çaje rrugën vetë
Je burrë, s’të falen gabimet
Gjej një punë, jepi gjakun
E falëndero që e ke një punë
Po unë?!
Po unë!!!
. * . * . * .
A, B, C
Mëso për të qenë i dalluar
Budallenjtë dhe gjenitë dallohen lehtë, të dy quhen budallenj
Bëj siç bëjnë të gjithë.
Me rradhë gjërat, me rradhë.
Atëherë…
Njerëzit do të të gjykojnë, nëse nuk je i përkryer.
Pse të mundohesh të jesh i përkryer?
Përgjigje e thjeshtë:
S’ke pse jeton për njerëzit e tjerë,
Për sa kohë jep llogari vetëm për vete.
Askush i vdekshëm s’qe i përkryer,
Por më të mirët janë ata që e synojnë.
Por prapë njerëzit do të të gjykojnë,
Ndaj kujdes
“Mendo para se të veprosh”
Pastaj
“Askush s’do t’ia dijë ç’mendon ti”
Pastaj
“Punët i kryejnë njerëzit,
Ç’do të mendojnë ata për ty?”
Prapë u ngatërrova!
Edhe një herë;
A, B, C
Mëso që të jesh i dalluar.
Mirë. U krye!
Tjetër?
Bëj siç bëjnë të tjerët,
S’je ti më i mirë
Po a s’më the që të bëhem i dalluar?
Po. Për veten tënde.
Domethënë, të jem i dalluar mes njerëzish
Që të bëhem si të gjithë?
Ty s’të mbushet mendja!
Po pse, për t’u mbushur është mendja?
Apo për të menduar?
Bëj siç bëjnë të gjithë. Kaq!
(Mbushem me frymë, matem të flas.
Ç’të flas?)
Edhe njëherë; A.
Mëso që të jesh i dalluar.
Po marr lëvdata. Quhet kjo?
Po tani?
Zgjidh një zanat të mirë, që të jesh rehat.
Mirë. E kam të thjeshtë këtë:
Dua të bëhem pilot. Çfarë të bëj?
Je në vete?! Zgjidh një pumë
Mjek
Avokat
Arkitekt
Por s’i dua!
Unë dua të bëhem pilot!
Shiko, i kam të gjitha të dhënat,
Më thonë që do të isha pilot i mirë.
Madje gjenial!
Shiko!
Zanat është! Njerëzit e bëjnë.
S’është për ne, bëhu mjek, avokat
Por…
S’ka por!
Kur do të të vijnë mebdtë?!
O perëndi!
Kush duhet të bërtasë e kush bërtet!
Jam poet! Dreqi e mori!
Desha të them, dua të bëhem pilot!
Nuk ka më A, as B, as C
Ju jeni të gjithë të pmendur!
Dhe pastaj i çmenduri jam unë,
Se dua të bëj atë që duhet
Po mirë, si të thoni!
Kjo s’të jep bukë!
Më drejtoni!
. * . * . * .
Dua të jem i zoti i vetes
Dua të marr ç’ka më takon
Jam kokëfortë, se kështu duhet
Kështu jam mbrunjtur, jam i pari
Ti i pari?
S’je as i fundit!
Duhet të ulësh kokën
Po dinjiteti?
(Dëgjojen të qeshura)
Djali fliska me fjalë të mëdha!
Po më mësuat pra, të jem i pari!
Tani u dashka të ul kokën?
Ti s’bindesh!
Ti s’dëgjon!
Po parimet? Ju m’i mësuat!
Mirë, le t’i tradhtojmë parimet
Se mos jam i pari që e bëj.
Këtu edhe heronjtë shpërfytyrohen.
S’ka më parime, në rregull, u kuptuam.
Jeta qenkanjë shumatore kompromisesh
Duhen shnruar ca gjëra;
Parimet e reja:
Përshtatu, mos ji i pari
Mos bëj asgjë të re
Ul kokën
Harro gjërat e pavlera, si dinjiteti
Bëj një punë që të mbash frymën.
Po më tej?
Krijo një familje, gjej një njeri të mirë
A, unë dashuroj dikë që…
Dashuron?! Po turp nuk ke?!
Tuurp… Tmerr!
S’e paskam ditur që dashuria është fjalë turpi!
Po ndoshta prandaj s’e kam dëgjuar kurrë!
Prapë kompromis
Po ç’ti bëj asaj që ndjej?
Çdo gjë është kaq e gabuar!
Por do të rritem, do të kuptoj
Do të mësoj të mos jem i dalluar
Do të ul kokën
S’do ta ngre zërin
Do të rrespektoj më të fortin
Një shkollë
Një punë
Goja e mbyllur, veshët të hapur
Mendja e mbyllur
Miza që më hanë ndërsa vë kore!
. * . * . * .
Ç’ëndërr e keqe!
Sa paska shkuar ora;
Plot 27 vjet!
Tani e di vetë
Dhe ju tregoj se ç’bëra;
Ndoqa ëndrrën time, u bëra pilot
Jam i lirë si erërat e stepave
Fluturoj si shqiponjat e shkrepave
Jam më i madhi, më i shpejti,
Jam i pari!
Jam i përndrituri!
. * . * . * .
Zgjohu! Shkoi bonë!
Ëëndrra imee…
Prit, mos më zgjo!
S’ka kohë, ke orar.
Dreqi ta marrë!
Lahem
Vishem
Puna
Rrjedha
Qenkam një peshk pothuajse i ngordhur
Ndoqa dashurinë, s’paska qenë turp
S’ndoqa ëndrrat, paskan qenë qesharake
Jam ati
Kam pushtetin e fjalës së pagabueshme
Por koka akoma duhet ulur
Se s’jam ati, tamam tamam
Jam i përsosuri i paplotë
Kam gjithçka, veç vetes
Veç asaj që duhet të kem.
Në rezyme kam jetën perfekte
Gjithçka që duhet, për të qenë i lumtur.
Por kur mbyllet dera e dritat fiken
Dramat, traumat, kompromiset
Ule dorë!
S’është e imja!
Je i keq!
Je i padrejtë!
Je ai që s’kam dashur të kem!
Jam sprova, jam ndëshkimi
E në të njëjtën kohë, i sprovuari
Ja qetësia, jam gëzimi
E në të njëjtën kohë, i gëzuari
Jam e mira dhe e keqa,
Jam tempull i pazakontë
Krijesa që luftojnë njëra-tjetrën
Jam paradoks
Jam mijëra shpirtra
Që s’dalin dot prej burgut të mishtë
Shkaktoj zjarre që ngrohin e djegin
Marr shpirtin, jap jetë
Jam arsyeja e ekzistencës
Siç jam dëshira për vetvrasje
Jam i lumtur e i trishtuar
I paplotë e i plotësuar
Jam bekim, mallkim, të gjitha jam
Por s’jam unë!
Dashuria s’mjaftoka.
Arratisem, kërkoj strehë tjetër
Një shpirti si imo, që ka humbir rrugën
E marr, e gëlltis, e gënjej, e dua
E shpëtoj për ta robëruar
Bën qëndresë, lufton, gremiset
Jam e vetmja dorë që sheh
Dorëzohet e përgjakur
I jap dritë
I jap shpresë
Më jepet pa kushte,
Dorëzohet pa kushte
I mjaftoj edhe pse s’më ka
Por mua s’më mjafton vetja ime
Provoj të kthehem, shkatërroj gjithçka.
Përveç një luleje të bukur si drita
E ardhmja
Gëzimi
Qëllimi
Shpëtimi
Janë katër duar – të përshitura
Nga flaka e ferrit që mbart në vete-
Që kujdesen, e rrisin, i ushqejnë ëndrrat
I këndoj këngët e së ardhmes
S’do të jesh ati
As biti i atit
Do të jesh më e bukura rreze e dritës!
Dashuria qenka ndryshe
Qenka e pamatë
Prej hirit të bgrehinave të djegura
Do të ushqehet një pemë e fortë
Kemi gabuar ne, që të mësojmë
Si mos të gabojë e ardhmja…
…
…..
Shembull! Duhet dhënë shembull!
Duhet patjetër të bëhem i lumtur.
Të bëhem pilot!
Shembull!
Që ëndrrat duhet! Duhet të bëhen!
Lodrat
Gëzimi
Këngët e sajuara atypëraty
Dashuria
Përkukdesja
Përkushtimi!
. * . * . * .
Jetët e njerëzve lidhen e zgjidhen
Në çdo gjë ka një urtësi
Fatlumë janë ata që njohën dashurinë
Fuqinë e dritës dhe të errësirës
Fatlumë janë ata që kuptuan
Dallimin mes të keqes e të mirës.
Hijet, demonët
Mendimet e këqija
Dëshirat e egra të mishit të butë
Nevojat e mendjes së errët
Ferri që ushqehet me kockat e mija
Sfida
Qëndresa e dëshpëruar
Dorëzimi i turpshëm, pa luftuar
Humbja e sigurtë
Neveria
Rikthimi, ringjallja
Përmes ujit të nxehtë në lëkurë
Hiqe hirin e mishit të djegur!
Shuaje zjarrin e ferrit
Dil
Mishi, dhimbja që s’dihet ku buron
Nata
Gjumi
Ëndrrat e këqija
Malli
Malli! Kësaj si i bëhet!
Vetmia!
Por nesër… nesër..
Dujet një “Nesër”!
Ëndrra për t’u bërë pilot
Shembulli që duhet dhënë
S’kërkoj falje, s’kërkoj mëshirë
S’kërkoj asgjë, tani marr çfarë duhet
E jap çfarë duhet
Por s’jap llogaribakoma.
Tani jam unë, rrugës për të gjetur veten
Kam një qëllim dhe një detyrim
Vetmia qebka edhe liri
Pylli
Qetësia
Shtigjet që presin me padurim këmbën time
S’e di se ku do të dal, ku do arrij
E ndoshta veten s’e shpëtoj dot
Por tim bir do ta mësoj të bëhet pilot!
Përkushtim 